Rauw

Waarom ik minder actief ben hier op mijn blog.

Vorige maand bestond mijn blog een jaar. September 2021 begon ik met Groen juffie. Vol goede zin en energie startte ik dit blog waarmee ik anderen wilde inspireren met mijn werk en leven in een groene omgeving.

Heb ik bereikt wat ik wilde? Een heel duidelijk doel had ik niet, maar meer bezoekers en naamsbekendheid had ik wel gewild. Dat had ik wel voor ogen, ja. Wanneer ik een blogpost plaats wordt dat best goed gelezen, maar andere dagen zijn er nauwelijks of zelfs geen bezoekers.

Maar ik moet wel eerlijk zijn, vooral tegen mijzelf. Het afgelopen jaar is niet geweest zoals verwacht….

Ik heb echt getwijfeld of ik dit op moest schrijven en posten. En eerlijk gezegd twijfel ik nog steeds wel. Maar ik merk ook dat het mij helpt om te lezen wat anderen hier over schrijven.

Op 11 mei 2022 is mijn moeder overleden. Ze is 59 jaar geworden. Mam was al jaren ziek, maar vanaf eind december vorig jaar werd duidelijk dat ze niet heel lang meer bij ons zou zijn. We vierden haar verjaardag, nog voor een laatste keer. We vierden kerst, nog voor een laatste keer…

Zo waren er nog een aantal laatste keren. En toen overleed ze. Midden in de nacht, verliet ze ons.

De dagen tussen haar overlijden en de begrafenis leefde ik in een soort roes. Dingen regelen, terugkijken, huilen en weer verder. ‘Je wordt geleefd’. Een cliché, maar wel waar. Ik dacht nog: zo kan ik het wel aan, dat rouwen.

De roes bleef een beetje, maar er kwam ook rust. Even niks moeten regelen. Stiekem kostte het allemaal veel energie. Ik kreeg zelfs te horen dat ik er goed uitzag. En dat voelde op dat moment ook zo. De maanden daarvoor waren in overlevingsstand voorbij gegaan en dat was aan me merken en te zien.

Langzaamaan ging ik dingen weer oppakken. Met vallen en opstaan. De mist in mijn hoofd trok op. Het lukt me om enigszins weer ‘normaal’ te functioneren.

Maar nu, bijna een half jaar na haar overlijden, heeft zich iets in mij gesetteld. Een knoop in mijn maag. Een knagend gevoel wat maar niet los wil laten. Een constant gevoel dat er iets niet klopt of niet in orde is. Soms is dat heel sterk aanwezig, soms is het er op de achtergrond. Maar het ligt altijd op de loer. Klaar om toe te slaan. Dat rouwen is eigenlijk toch zo goed niet te doen….

Rouwen is rauw. Niet te sturen en heel vaak schuurt het. Het zit in grote dingen, maar vooral in de kleine, onvoorziene dingen. Hoe lang dit gaat duren? Geen idee..

Het leven gaat door, nog zo’n cliché. Maar ook deze is waar. Het hoe moet ik nog uitvinden, ondertussen zet ik maar gewoon stappen vooruit.

Liefs ~Maartje~ Groen juffie