Voordat ik eindelijk de stoute schoenen aantrok en dit blog begon, schreef ik soms ook al een stukje over mijn werk als pedagogisch medewerker. Zo ook over lockdown nummer 2.

“Daar gaan we weer!” is geloof ik iets wat ik de afgelopen dagen het meest gehoord heb, of gelezen heb op social media.
Daar gaan we weer. of nog een keer.

“Die zag ik niet aankomen”, is er nog zo één.
Nee, die zag ik ook niet aankomen.
Toen de berichten mij zo rond de middag bereikten, zei ik nog heel verzekerd tegen een collega; “Nee hoor wij blijven echt wel open!”
Maar eenmaal thuis voor de lunch was er toch ook voor ons sprake van een sluiting. Tegen beter weten in hoop je dan nog even dat het wel mee zal vallen en de informatie toch niet klopt, maar dan is er eigenlijk al geen houden meer aan.
En dan kan het snel gaan.
Nog sneller was de omschakeling die mijn team maakte.
We gaan dicht. oke! In plaats van “daar gaan we weer” werd het daar gaan we VOOR. Binnen no time werd er geschakeld en werden er voorbereidingen getroffen. Een centraal punt voor aanmeldingen. roosters voor de kleine groepen kinderen die er nu wel zijn. Dingen die zijn blijven liggen kunnen nu bijgewerkt worden en natuurlijk kan ook nu alles weer lekker opgefrist worden, dus wordt er snel een poetslijst gemaakt. Verder is er ook nu de gelegenheid om door middel van e-learning onze kennis bij te spijkeren.
Vanalles komt er op de app voorbij en inmiddels weten zo’n beetje alle collega’s wat ze kunnen gaan doen de aankomende tijd.
Ik ben trots op de manier waarop wij als team die omschakeling dan ook meteen kunnen maken. Maar ik sta er niet van te kijken. Dit kunnen wij, dat was wel al bewezen!

Inmiddels staat de kerstvakantie voor de deur. Die vakantie die er zo anders uit gaat zien dan we dachten. Hoopten.
Maar ook weer een tijd van meer rust. Voor de een een fijne bijkomstigheid, voor de ander misschien wat te veel…

En daarna? Dan zien we wel weer verder.
Terwijl ik dit schrijf, thuis achter de laptop, kijk ik naar buiten. Ik denk aan het voorjaar.
Ook in een lockdown, thuis, niet wetende wat er ging gebeuren.
Ik herinner me die keer dat ik, een dag na de zoveelste persconferentie, me afvroeg of het ooit nog wel beter zou gaan worden. Ik keek naar de magnolia in onze tuin. Het viel me op dat niet lang daarvoor er nog niks te zien was, maar ineens zaten er knoppen aan en sommigen wilden zelfs al een beetje open gaan. Toen besefte ik dat de natuur ons altijd laat zien dat het weer goed komt. Ieder jaar!

Die magnolia is inmiddels weg. Het is tijd voor iets nieuws in onze tuin.
In Januari gaat dat ook gebeuren.
Zou 2021 ons ook iets nieuws geven? Zullen we volgend jaar weer gewoon iedereen kunnen ontvangen? Weer met zijn allen op teamuitje? Geen idee. maar wat er ook komen gaat. Ons team kan dat wel aan!

17 september was het de ‘dag van de pedagogisch medewerker’. Ter er daarvan schreef ik stuk voor mijn collega’s. Zowel op mijn locatie, als in de branche.

Samen met mijn zoontje zit ik aan tafel. We kletsen wat en ondertussen is mijn zoontje druk in de weer met papier, schaar en lijm.
Hij maakt iets voor zijn leidsters bij de BSO.
Het is namelijk bijna de ‘dag van de pedagogisch medewerker’. Een dag om alle medewerkers van de kinderopvang in het zonnetje te zetten!

Terwijl we daar zitten denk ik aan het afgelopen jaar. En wat voor een jaar…..
Toch nog een sluiting in December, uiteindelijk weer open maar dan met een hele hoop regels en ook nog eens een heel bos aan beslisbomen.
En al die tijd staan pm-ers er gewoon. Want het was ondertussen best gewoon. Er werden gewoon luiers verschoond, fruit geschild, kinderen naar bed gebracht, boekjes voorgelezen, boterhammen gesmeerd, was gewassen en gevouwen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
En soms was het dan net of corona er helemaal niet was in onze veilige omgeving. Zeker voor de kinderen. Door de zeer betrokken pm-ers, die er ‘gewoon’ toch maar stonden.

“Mama, wat vind je er van?”
Mijn zoontje laat trots zijn knutselwerkje zien en vertelt wat hij allemaal gemaakt heeft.
Hij heeft er echt zijn best op gedaan. “Heel mooi, je hebt hard gewerkt!”
“Wat zal ik er op schrijven? Lieve…?”
“Ja!”roept hij.
Ja, want lief, dat zijn ze, dat vindt hij ook echt.
Sinds Maart gaat mijn zoontje ook naar de BSO. Hij vindt het geweldig, maar de dagen zijn nog erg lang, intensief en vermoeiend. En ook dat zien de pm-ers. En ze geven hem de ruimte om even bij hen wat rust te vinden.
Want dat doen pm-ers, ze zien kinderen, ze zien ze echt. En spelen daarop in.
En geven ruimte of juist die liefdevolle knuffel. En ook veiligheid en geborgenheid, maar ook een duwtje in de rug wanneer dat nodig is.
of een helpende hand…
of een fles, dat is soms ook nodig 🙂
Ja, dat zijn pm-ers…. allemaal. En hardwerkende kanjers ook! Dus, lieve collega’s, deze is voor jullie, allemaal!
Fijne ‘dag van de pedagogisch medewerker’.

Liefs Maartje Groen juffie

• 

• 

•